www.dubbing.fora.pl

[Andrzej Androchowicz]

....................................................................................................................................................................................................................

MIECZYSŁAW VOIT urodził się 2 sierpnia 1928 roku w Kaliszu w rodzinie Romana, dyrektora Banku Ziemi Kaliskiej, i Marii z d. Hudez. Zamiłowanie do sztuki i uzdolnienia artystyczne prawdopodobnie odziedziczył po ojcu, który m.in. jako członek Zarządu i skarbnik Towarzystwa Miłośników Sceny w Kaliszu był inicjatorem odbudowy gmachu teatru i zbiórki pieniężnej na ten cel oraz autorem artykułów o tematyce teatralnej w kaliskiej prasie (m.in. Teatr w Kaliszu, „Gazeta Kaliska” 1929 nr 91).

W latach 30. Mieczysław Voit wraz z rodzicami i trzema braćmi wyjechał do Katowic, później do Tarnopola. Wybuch wojny zastał go we Lwowie. W pierwszych dniach kampanii wrześniowej w walkach z Niemcami zginął jego najstarszy brat. Niedługo po zajęciu miasta przez wojska radzieckie został aresztowany jego ojciec, którego wywieziono do łagru nad Kołymą. Jeszcze przed zakończeniem wojny wraz z matką i dwoma braćmi opuścił Lwów i wyjechał do Nowego Targu. Tam po wojnie uczęszczał do miejscowego gimnazjum. Później zamieszkał w Krakowie, gdzie był uczniem Liceum Plastycznego. Po maturze kolejno studiował na uczelniach krakowskich – malarstwo w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych (obecnie ASP), historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz aktorstwo w Państwowej Wyższej Szkole Aktorskiej, którą ukończył w 1953 roku.

Występował w teatrach Krakowa, Łodzi i Warszawy. Od listopada 1948 roku na cztery lata związał się z krakowskim Teatrem Rapsodycznym Mieczysława Kotlarczyka. Jego scenicznym debiutem była rola Marlowe’a w Lordzie Jimie. Grał również tytułową rolę w Eugeniuszu Onieginie, Hrabiego w Panu Tadeuszu, Hameta w Beniowskim i Romea w Aktorach w Elzynorze. Tu poznał swoją przyszłą żonę, aktorkę Barbarę Horawiankę. Później występował w Teatrze Poezji (1952-54), gdzie m.in. zagrał Oktawa w Nie igra się z miłością oraz Oberona w Śnie nocy letniej. W 1955 roku związał się z Teatrem im. J. Słowackiego, gdzie m.in. zagrał Adama w Domu na Twardej, Dżemala w Pierwszym dniu święta i Archanioła w Kordianie.

Od 1957 do 1963 roku był aktorem Teatru Nowego w Łodzi. Do najlepszych ról z tego okresu należy zaliczyć: Zygmunta Augusta w Barbarze Radziwiłłównie Felińskiego, Hrabiego Henryka w Nie-Boskiej komedii Krasińskiego, Doktora Leone w Banku Glembay Ltd. Krleży, Marka Antoniusza w Juliuszu Cezarze i Prospera w Burzy Szekspira.

W 1963 za Kazimierzem Dejmkiem, któremu powierzono dyrekcję Teatru Narodowego, przeniósł się do Warszawy. W teatrze tym grał do 1966. Występował także w innych warszawskich teatrach: Dramatycznym (1966-79), Na Woli (1979-81), Ateneum (1981-86), Na Targówku (1986-88), Polskim (aż do śmierci). Na scenach Warszawy stworzył wiele wybitnych kreacji, m.in. Poloniusza w Hamlecie Szekspira (Ateneum), Miguela de Unamuno w Święcie Rasy Hiszpańskiej Krzyżanowskiego (Na Targówku), Mecenasa w Adwokacie i różach Szaniawskiego (Polski).
W 1980 gościnnie występował w warszawskim Teatrze Powszechnym w roli Generała w Spiskowcach J. Conrada. W latach 1975-1978 ponownie podjął współpracę z K. Dejmkiem w łódzkim Teatrze Nowym. Stworzył wtedy wybitne kreacje Księcia Himalaja w Operetce Gombrowicza (1975) i Barona w Garbusie Mrożka (1976).

Ważne miejsce w życiu Voita zajmowała telewizja. Często występował w poniedziałkowym Teatrze TV, gdzie m.in. zagrał w sztukach Vatzlav Mrożka oraz w roli tytułowej w Cyrano de Bergerac (1970), a także w Telewizyjnym Teatrze Prozy (m.in. w Opowiadaniach z kotem Iwaszkiewicza). W Studio 63 stworzył niezapomnianą kreację Narratora w telewizyjnej adaptacji Pana Tadeusza w reż. A. Hanuszkiewicza (1971). Chętnie grywał w Teatrze Kobra (m.in. w Doktor Jekkyl i Mr. Hyde Stevensona oraz w sztukach Francisa Durbridge’a).

Zagrał w kilkudziesięciu filmach fabularnych, telewizyjnych i w serialach. Pierwszą wybitną rolą filmową była podwójna rola księdza Suryna i cadyka w głośnym i kontrowersyjnym moralitecie Jerzego Kawalerowicza Matka Joanna od Aniołów (1960), za którą w 1963 roku otrzymał brazylijską nagrodę Premio SACI de Cinema. W Zaduszkach (1960) T. Konwickiego zagrał „Derkacza”, przywódcę oddziału NSZ. Ze względu na emploi, timbre głosu, wyrazistość, a przede wszystkim wyborny warsztat aktorski, często obsadzany był w rolach władców (m.in. Otton z Tyńca w Bolesławie Śmiałym W. Lesiewicza), arystokratów (książę Mżawanadze w Stawce większej niż życie A. Konica i J. Morgensterna, hrabia Wrzosowicz w Potopie J. Hoffmana), dyplomatów (minister Sazonow w Polonia Restituta B. Poręby), duchownych (kapłan Samentu w Faraonie J. Kawalerowicza, pastor Hubina w Samotności we dwoje S. Różewicza, spowiednik w Alchemiku J. Koprowicza), inteligentów (lekarz Piotr w Szaradzie P. Komorowskiego, profesor w Ukrytym w słońcu J. Trojana, dyrektor teatru w Stanie strachu J. Kijowskiego) czy Żydów (Wesele A. Wajdy, Samuel Blum w Dniu Wisły T. Kijańskiego). Z upodobaniem wcielał się także w czarne charaktery, np.: nazistów, dowódców band, ludzi będących na bakier z prawem (Niemiec w Drodze na Zachód B. Poręby, „Sokół” w Przerwanym locie L. Buczkowskiego). Chętnie grywał w popularnych serialach telewizyjnych (07 zgłoś się, Najdłuższa wojna nowoczesnej Europy, Alternatywy 4, Modrzejewska, W labiryncie).

Znakomite warunki głosowe predystynowały go prac przy nagrywaniu polskich wersji językowych do filmów zagranicznych wprowadzanych na ekrany kin. Współpracował z takimi reżyserami dubbingu, jak Zofia Dybowska-Aleksandrowicz, Izabela Falewicz, Maria Olejniczak, Henryka Biedrzycka, Mirosław Bartoszek, Romuald Drobaczyński. Grywał w Teatrze Polskiego Radia. Był jednym z lektorów czytających radiową wersję Biblii Tysiąclecia.

Trzykrotnie został laureatem głównej nagrody na Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych we Wrocławiu (1962, 1975, 1976) i kilku innych nagród, m.in. Złotej Szpilki (1962).

Był mężem aktorki Barbary Horawianki (ur. 14 V 1930). Miał córkę Joannę, absolwentkę warszawskiej ASP.

Aktor zmarł 31 stycznia 1991 roku w Warszawie. Został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w kwaterze 172-2-25.


Praca w dubbingu (wybrane role):

1962 – Orkiestra wojskowa
1963 – Diabeł morski
1966 – Kto sie boi Virginii Woolf? – George
1966 – Pałace w płomieniach
1969 – Jezioro Starej Sowy
1969 – Szósty lipca
1979 – Porwanie "Savoi" – Maks Abendroth


Źródła: A. Androchowicz, Filmowe kariery kaliszan, "Rocznik Kaliski", t. XXXI, Kalisz 2005; W. Filler, L. Piotrowski, Poczet aktorów polskich, Warszawa 1998; S. Janicki, Polskie filmy fabularne 1902-1988, Warszawa 1990; S. Kaszyński, Teatralia kaliskie, Łódź 1962; Kto jest kim 1984, Warszawa 1984; J.F. Lewandowski, 100 filmów polskich, Katowice 1997; D. Michałowska, Pamięć nie zawsze święta. Wspomnienia, Kraków 2004; Słownik biograficzny Wielkopolski południowo-wschodniej. Ziemia kaliska (red. D. Wańka – autor hasła A. Androchowicz), tom 3, Kalisz 2007;
Ponadto wykorzystano źródła rodzinne (B. Horawianka) oraz „Filmowy Serwis Prasowy” 7-8/91, s. 23; „Ruch Muzyczny” 20/1981, s. 2; strony internetowe: [link widoczny dla zalogowanych] www.dubbing.fora.pl

Andrzej Androchowicz